Smutne rocznice

Kiedy Byron zajął się pracą nad swoją nową powieścią, Emilia przeglądała pocztę elektroniczną.

Maili było wiele.

Jeden z nich był od Melanie. Informowała, że nie będzie mogła uczestniczyć w obchodach rocznicy śmierci Maximy, gdyż akurat tego dnia wybiera się z mężem na pielgrzymkę do Guadalupe aby tam pomodlić się w intencji ich nienarodzonego dziecka.

„Ale na pewno nie zapomnimy pomodlić się za duszę Maxie u Matki Bożej”- pisała Melanie.

Inny był od Boguckich z Nowego Jorku i zawierał artykuł będący streszczeniem książki niemieckiego dziennikarza Jurgena Rotha o katastrofie smoleńskiej, w której autor wpisuje się w poszlaki wspierające tezę o zamachu. Właśnie minęło pięć lat od tej tragedii, w której zginął polski prezydent wraz z całą elitą narodu. Pięć lat, które jakże inaczej przeżywa się na obczyźnie, niż w Polsce. Boguccy dopisali w komentarzu do artykułu, że reakcją mediów w Polsce na książkę było podanie wiadomości o kolejnych odczytach z czarnych skrzynek rządowego tupolewa, z których „jasno wynika”, że winę za katastrofę ponoszą niedouczeni piloci pod wodzą pijanego dowódcy. Wbrew temu, że na całym świecie przebąkuje się już o zamachu.

Emilia przejrzała pozostałe maile, które były od krewnych i znajomych, i różnych firm oferujących różne usługi. Wyłączyła laptopa odkładając na później odpowiedzi, gdyż nie miała w danej chwili do tego głowy.

„Boże, to już niedługo będzie rocznica śmierci Maximy, a wydaje się, że to było jakby wczoraj”, myślała przy filiżance porannej kawy.

Cofnęła się pamięcią do chwili, kiedy Sally z córką wprowadziły się do sąsiedniego domu. Był to ewenement, gdyż przez kilka lat, czyli od tragicznej śmierci poprzedniej właścicielki, gwiazdy porno Tiffany Sharp, nikt tam nie chciał mieszkać, bowiem uważano dom za nawiedzony. Słynna dziennikarka telewizyjna Sally Ratzenberger nabyła go więc po okazyjnej cenie.

A pierwszą wiadomość o nowych lokatorkach przekazała Emilii inna sąsiadka, Nadine Lassiter, która już zdążyła zawrzeć znajomość z nowymi lokatorkami nawiedzonego domu.

Emilia nieraz widywała energiczną rudą kobietę ze śliczną, czarnowłosą i czarnooką dziewczynką.

Jednak dzieci są bardziej komunikatywne niż dorośli i raz dwa zawarły znajomość z ich nową sąsiadką będącą w zbliżonym wieku.

Pewnego razu Emilia usłyszała jak rozmawiały przy śniadaniu.

- Ta Maxie to cierpi na manię wyższości – skonstatował Tristan.- Powiedziała mi tak: „Wiesz, co oznacza moje imię? Maxima to po łacinie największa!”. „Wielkie rzeczy” – powiedziałem – „Tristan to po hiszpańsku smutas, a czy ja wyglądam na takiego?”. Czy wiecie, co ta zołza odpowiedziała? „Na smutasa to może nie wyglądasz, ale i tak jesteś żałosny!”

- Ona zdecydowanie nie da się lubić - stwierdziła Tara. - Za dużo się mądrzy.

- Słyszę, że cały czas rozmawiacie o Maxie Ratzenberger – wtrąciła się Emilia.

- Maxie Seward – sprostowała Tara. - W okolicy nie ma żadnej innej Maxie.

Wkrótce jednak nadarzyła się okazja do poznania nowych sąsiadek.

Pewnego dnia Emilia wracała z zakupów. Zatrzymała samochód przed domem i wysiadła obładowana torbami i pakunkami. Nagle wpadła na nią jakaś dziewczynka, która jeździła na łyżworolkach po chodniku. Emilia zachwiała się i upuściła zakupy na ziemię.

- Bardzo panią przepraszam – powiedziała Maxie Seward, gdyż to była właśnie ona.

Pomogła Emilii pozbierać zakupy oraz zanieść je do domu, a Emilia zaprosiła ją na lody i sok.

Tara i Tristan siedzieli już na werandzie; dołączył do nich syn sąsiadów i najlepszy przyjaciel Tristana, Lance Lassiter. Nie byli zachwyceni nowym gościem, ale kiedy Maxima zaczęła opowiadać o Haiti wszyscy słuchali z zainteresowaniem. A umiała opowiadać...

Opowiadanie przerwał Byron, który oznajmił Emilii:

- Miss Havisham przyszła po Estellę!*)

I na werandę wkroczyła Sally Ratzenberger we własnej osobie.

- Czy moja córka wam nie przeszkadza?- spytała.

- Przeszkadza? Ależ skądże! Jest tu miłym gościem moim i moich dzieci – odpowiedziała Emilia.

- Przepraszam, że się nie przedstawiłam. Jestem Sally Ratzenberger. Używam panieńskiego nazwiska, gdyż pod takim zrobiłam karierę w telewizji.

- Wiem. Nieraz panią widziałam.

- Maxima nosi nazwisko po ojcu.

Emilia zaprosiła Sally na kawę, a w tym czasie dzieci poszły bawić się na podwórko.

Kobiety rozmawiały ze sobą na różne tematy, najczęściej o dzieciach, tak jakby znały się od dawna.

Czas płynął nieubłaganie szybko i nie wiadomo, jak przyszedł moment, w którym Sally zawołała córkę, podziękowała za gościnę i oznajmiła, że muszą wracać do domu.

Tristan był z tego powodu bardzo niezadowolony, gdyż Maxima okazała się lepsza od niego w rzutach do kosza. Bardzo liczył na rewanż.

Od tamtego dnia Emilia i jej nowa sąsiadka zostały przyjaciółkami i widywały się co najmniej dwa razy w tygodniu.

Mijały dni, miesiące, lata, dzieci dorastały. Z czwórki przyjaciół została tylko trójka, Tara jako najstarsza znalazła sobie inne towarzystwo, zaś Tristan i Lance, których Byron nazywał Tristanem i Lancelotem, zaczęli rywalizować ze sobą o względy Maximy.

Maxie odziedziczyła po ojcu wielki talent muzyczny. Sama komponowała i śpiewała piosenki, do których słowa najczęściej pisał Lance, akompaniując sobie na fortepianie, bądź gitarze.

Razem z niemniej uzdolnionymi muzycznie koleżankami z liceum założyły zespół, który nazwały Bad Girls, i który szybko zaczął odnosić sukcesy pod patronatem jednego z najlepszych w Hollywood menedżerów.

Emilia miała okazję poznać wszystkie dziewczyny z zespołu, a oprócz Maxie były tam: Kelly Polhemus, Amy Mctiernan i Libby Montero. Teksty dla zespołu, oczywiście, pisał Lance, który okazał się być wielce utalentowanym młodym poetą.

Lance od dawna kochał się w Maximie, która wyrosła na piękną dziewczynę. Ona jednak wolała Tristana, przynajmniej przez jakiś czas. Kiedy Lance dowiedział się o romansie jego ukochanej z najlepszym przyjacielem, doszło do bójki między dwoma rycerzami Maximy, a ich przyjaźń skończyła się definitywnie.

Romans Tristana i Maximy nie trwał długo, zadecydowały o tym burzliwe temperamenty obojga.

Lance, korzystając z tego, że jego ukochana nie ma nikogo, rozpoczął szturm do jej serca. Toteż po każdym koncercie Maxima otrzymywała bukiet białych róż z dołączonym bilecikiem z podpisem „Lancelot”.

Tymczasem Bad Girls biły rekordy popularności wśród zespołów młodzieżowych. Ale ta popularność poprowadziła dziewczęta na złą drogę. Narkotyki, alkohol...

Na próżno Emilia usiłowała przeprowadzić rozmowę z Maximą na ten temat. Trzeba było tragedii aby dziewczętom otworzyły się oczy; Amy Mctiernan zmarła z przedawkowania. Po jej śmierci zespół się rozpadł, a „złe dziewczyny” wydały wojnę narkotykom.

Maxima wkrótce założyła nowy zespół o nazwie Seward's Folly, którego została wokalistką.

Emilia pamięta osiemnaste urodziny Maxie, zmęczonej już popularnością i pragnącej świętować je w nietypowy sposób.

Solenizantka życzyła sobie, aby Emilia zawiozła ją do pierwszej lepszej dyskoteki, gdzie Maxima miała, oczywiście, być incognito, ubrana w rudą perukę. I rzeczywiście, nikt jej tam nie poznał.

Kiedy była już znudzona dyskoteką pojechały na plażę. I tam przyszedł Maximie do głowy pomysł żeby wykąpać się w oceanie.

- Ale przecież nie mamy kostiumów kąpielowych – stwierdziła Emilia.

- Nic nie szkodzi. Popływamy nago! - oświadczyła Maxie.

Tak też zrobiły. Szybsza była Maxima, która zaproponowała Emilii aby ją ścigała.

W pewnym momencie Emilia poczuła skurcz w łydce i zaczęła tonąć. Zdążyła tylko krzyknąć: „Maxie!” zanim straciła świadomość.

Ocknęła się na plaży ocucona przez Maximę, która ni z tego, ni z owego usiłowała pocałować ją w usta. Emilia odepchnęła dziewczynę energicznie, karcąc ją za takie zachowanie.

- A co, nigdy nie robiłaś tego z kobietą? Myślałam, że tego chcesz, bo tak na mnie czasem patrzyłaś... - powiedziała Maxima. Emilia skarciła ja ponownie.

Wróciły do domu, postanawiając nie wspominać Sally o tym incydencie.

Maxima zamieszkała z Lance'm, który nadal pisał jej piosenki, a nowy zespół szturmował szczyty list przebojów na całym świecie.

No i stało się. Z zespołu odszedł perkusista i trzeba było znaleźć na to miejsce nowego. I wtedy zjawił się Michael Proietti, w którym Maxima zakochała się z wzajemnością. Odeszła od Lance'a i wzięła cichy ślub z ukochanym. Porzucony kochanek wyjechał z Santa Monica i próbował zapomnieć. Ale to się nie udało...

Właśnie mija rocznica tej tragedii. Jakże szybko ten rok przeleciał, pomyślała Emilia.

*) Bohaterki powieści Charlesa Dickensa „Wielkie nadzieje”.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam,

Przepraszam, że tak długo czekaliście na nowy rozdział.

Spowodowały to: brak weny i choroba najbliższej mi osoby.

Następnym razem postaram się aby Wasze czekanie nie było tak długie.